Eindelijk was Sigrid Kaag deze week eens in de Tweede Kamer om over financiën te praten. Met half Nederland aan de financiële afgrond zat ik dus op het puntje van mijn stoel. Maar geen mineurstemming bij de minister, ze lijkt ineens veel lol in haar werk te hebben. De bal rolt haar kant op nu normale mensen hun huis niet meer warm kunnen stoken en hun auto moeten laten staan met een lege tank.
Toen de Nederlandse burgers dit voorjaar hun huizen en harten openstelden voor de Oekraïense vluchtelingen dachten ze misschien nog dat het Westen Poetin snel op de knieën zou krijgen met wat sancties. Inmiddels voelt iedereen wat een paar macro-economen al voorspelden: de sancties raken vooral onszelf op een manier die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer voorgekomen is. Kou en honger liggen op de loer, zelfs in het rijke West-Europa dat zichzelf onaantastbaar waande.
Kaag zei dat ze ‘zich zorgen maakt over het averechtse effect’ van de sancties. In werkelijkheid past de kunstmatig gecreëerde gas schaarste prima in haar groene sprookje, al zal ze dat niet hardop zeggen. Wijzend met de vinger naar Poetin offert Kaag samen met Rutte en Von der Leyen de toekomst van Nederland en Europa op.
Hele column hier voor de leden van de Club van Dwarskijkers.
Word lid