Terwijl er meer dan ooit behoefte is aan een plan voor ons land leken de algemene politieke beschouwingen dit jaar bijeenkomsten van een kapotverwende kleuterklas met een overspannen incompetente juf. Dreinen, klagen, janken, eisen, klikken, dreigen en weglopen; een beschamende vertoning. De enige die in de buurt kwam van een vergezicht was Pieter Heerma van het CDA. Zijn pleidooi voor een coöperatieve samenleving, geënt op de ervaringen in het dorpje Austerlitz, kwam iets beter uit de verf dan bij een voorgaande poging.
Maar de geloofwaardigheid van een plan waarin de samenleving meer eigen verantwoordelijkheid krijgt om met elkaar maatschappelijke problemen op te lossen is volstrekt ongeloofwaardig als het komt van de partij die de minister van Dwang en Drang in Vak K heeft zitten. Je kunt niet Hugo de Jonge de bevolking twee jaar lang laten opsluiten om de levens van bejaarden te verlengen, waarna hij diezelfde oudjes nu uit hun te grote huizen wil jagen om plaats te maken voor asiel- en huizenzoekers én tegelijkertijd beweren dat je als partij mensen de teugels zelf in handen wilt geven.
Hele column hier voor de Leden van de Club van Dwarskijkers
Word lid